பெண்களை அவர்கள் விரும்பும் விதத்தில் ஆடை அணிய அனுமதிப்பது ஏன் மிகவும் கடினமாக இருக்கிறது?

நான் நடைமுறை மற்றும் சந்தர்ப்பத்திற்கு பொருத்தமான ஆடைகளை சில சமயங்களில் ஒருவரின் பாதுகாப்பிற்காகவும் அணிவதற்கு ஆமோதிக்கிறேன். ஆனால் நாம் விரும்பும் ஆடைகளை அணிந்துகொள்வதற்கான சுதந்திரம் நமக்கு கொடுக்கப்பட வேண்டும்.

Original in English

டீன் ஏஜ் பருவத்தில், ஸ்லீவ்லெஸ் டாப்ஸைத் தவிர்க்கும்படி எச்சரிக்கப்பட்டீர்களா? உங்கள் முடிகள் நிறைந்த அக்குள்கள் ஒரு ரகசிய பேரழிவு ஆயுதமாக மறைக்கப்பட்டதா? 

இளம் பெண்ணாக நீங்கள் உங்கள் கால்களை மறைக்க அறிவுறுத்தப்பட்டதா? அது உங்களுக்கு சம்பந்தமில்லாத ஆட்களுக்கு உங்கள் வளர்ப்பு பற்றி தவறான செய்தியை அனுப்பாமல் இருக்க (ச்சீ! அருவருப்பானது)

நீங்கள் ஒருமுறை கூட உங்கள் தலையை அசைத்திருந்தால், நீங்கள் வளர்க்கப்பட்ட விதத்தை பற்றிய கேள்விகளுக்கு ஆளாகியிருப்பீர்கள். அவை எல்லா வடிவங்களிலும், கோணங்களிலும் வயதிலும் வருகின்றன. சிறுமிகள், பெண்கள், பாட்டி கூட எப்படி உடை அணிய வேண்டும் என்று வரும்போது, ​​நாய்க்குட்டி முதல் மூக்கு ஒழுகும் அக்கம் பக்கத்து மாமாக்கள் வரை அனைவருக்கும் அறிவுரைகள் கூற தயாராக உள்ளன.

முதியோர் இதிலிருந்து விதிவிலக்கு என்று நீங்கள் கருதுகிறீர்களா? வாய்ப்பே இல்லை. எனது பாட்டியும் அவரது சகோதரியும் 70 வயதில் தங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் அடிமைத்தனமான ப்ராக்களில் இருந்து விடுபட முடிவு செய்தனர். ஆனால் சில சம்பந்தம் இல்லாத நபர்களின் சுட்டிக்காட்டுதலால் அனைவரின் முகங்களிலும் அருவருப்பான பாவத்தை வரவைத்தனர். குறிப்பாக வீட்டில் உள்ள குழந்தைகளுடன் இந்த செய்கை நடந்தது. எனவே அவர்கள் பிராக்கள் அணியவேண்டும். அதையே அவர்கள் செய்தார்கள். வெட்கக்கேடு!  நீங்களே கூறுங்கள்.

என்ன அணியலாம் மற்றும் என்ன அணிய முடியாது

கேட்கப்படாத கமெண்ட்கள் மற்றும் லாபெல்லிங்கிற்கு இளம் குழந்தைகள் மற்றும் அவர்களின் பெற்றோர்களே ஆளாகிறார்கள். சிலர் தாமாகவே முன்வந்து தங்களை பேஷன் நடுவர்களாக நினைத்து கொண்டு அட்வைஸ் தருகிறார்கள். ஒவ்வொருவரும் நொடியிலும், பல ஆண்டுகளாக கண்டிஷனிங்கில் மெருகுடப்பட்டவர்களாக நடந்துகொள்கிறார்கள் ஏனென்றால் பெண்கள் அணியும் ஆடையே ஒரு சமூகத்தை வடிவமைக்கிறது. எனவே இதை நோட்டமிடுவது அனைவரின் வேலையாகும்.

நான் நடைமுறை மற்றும் சந்தர்ப்பத்திற்கு பொருத்தமான ஆடைகளை சில சமயங்களில் ஒருவரின் பாதுகாப்பிற்காகவும் அணிவதற்கு ஆமோதிக்கிறேன். ஆனால் நாம் விரும்பும் ஆடைகளை அணிந்துகொள்வதற்கான சுதந்திரம் பெண்களுக்கு கொடுக்கப்பட வேண்டும்.

“நீங்கள் ஒரு பெண்ணாக இருந்து ஷார்ட்ஸ் அணியவேண்டாம் அல்லது குட்டையான கூந்தல் வைத்திருக்க வேண்டாம்” என்று சொல்லப்படுவதிலிருந்து பாலின அடிப்படையில் அணியும் வண்ணங்கள் வரை சொல்லப்படுகிறது. சூப்பர் டைட் ப்ராக்களை அணியச் சொன்னது முதல் தளர்வான மற்றும் வசதியான ஆடைகளை அணியத் தேர்வுசெய்தால் வயதில் முதிர்ந்தவர் போல் நடத்தும் சமூகத்தில், நாம் செய்யவேண்டியவற்றிற்கும் செய்யாதவற்றுக்கு இடையே இறந்து விடுகிறோம்.

பெண் விதவைகள் தொடர்ந்து துக்கத்தில் இருப்பதைப் போல உடை அணிய வேண்டும். அதே நேரத்தில் ஆண் விதவைகள் காலை நடைப்பயணத்தில் ஃப்ளோரசன்ட் சைக்கிள் ஷார்ட்ஸை அணிந்து மீண்டும் ‘தங்கள் வாழ்க்கையை’ வாழத் தொடங்கலாம். வொர்க்அவுட்டை ஆடைகள் மிகவும் இறுக்கமாக இருக்கக்கூடாது (நம்முடன் மார்பகங்களும் குதிப்பதை மக்கள் உணர்ந்தால் கடவுள் தான் உதவி செய்யவேண்டும்!) பெண்கள் விளையாட்டு வீரர்கள் வியர்வை சிந்தி, தங்களால் இயன்றதைச் செய்யும்போது அனைவரும் பார்க்கும்படியாகத் தங்கள் பட்டக் இருக்க வேண்டும். ஆனால் பிற விளையாட்டுகளில் , உங்கள் தனிப்பட்ட பாணியை வெளிப்படுத்துவது வெறுப்படைந்து தண்டிக்கப்படுகிறது. இரட்டைத் தரநிலைகள் மற்றும் ஆதாரமற்ற, பரவலான தணிக்கையின் பெண்களுக்கு குழப்பமான புதிரக உள்ளது.

‘மரியாதைக்கு’ ஆடை அணிதல்

40 வயதுக்கு மேற்பட்ட பெண்களுக்கு முழுமையான ஃபேஷன் என்னவாக இருக்கும் என்பதைப் பற்றி பேசும் சில கட்டுரையைப் படித்தேன். ஒருபோதும் குட்டைப் பாவாடைகளை அணியாதீர்கள்! மார்பகங்களை ஒருபோதும் காட்டாதீர்கள்! வெளிர் வண்ணங்கள் அல்லது மேக்கப் அணிய வேண்டாம்! (நீங்கள் ஒரு பான்டோன் நிழல் அட்டை என்று நினைக்கிறீர்களா?)

ஆம்! நீங்கள் 40 வயதை அடையும் நாளில், நீங்கள் வனவாசத்திற்குச் செல்கிறீர்கள். நீங்கள் ஒதுக்குதலை தவிர்க்க விரும்பினால், உங்கள் தோற்றத்தில் எல்லாவற்றையும் குறைக்க வேண்டும்.

இந்த மனநிலை மிகவும் விசித்திரமானது. தனிப்பட்ட பாணி, அவர்களின் சுகம் மற்றும் வெளிப்பாடு ஆகியவற்றின் அடிப்படைக் கொள்கைகளில் ஃபேஷன் நிற்கவில்லையா? பெண்களை வயது வரம்புக்குள் அடைத்துக்கொள்வதும், அவர்களின் இயற்கையான சுயத்தை குறைப்பதும் யாருக்கும் எப்படி உதவும்?

என் அம்மாவும் அத்தைகளும் எளிமையான, நடைமுறையான சல்வார் கமீஸ்களுக்குப் பதிலாக வீட்டில் பெரியவர்கள் இப்படி தான் ஆடை அணியவேண்டும் என்ற கோட்பாடிற்காக கனமான புடவைகளை அணிந்து அன்றாட வேலைகளின் சுமையின் கீழ் வியர்த்துக்கொண்டிருப்பதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். டிராக் பேண்ட் மற்றும் ஃபுல் ஸ்லீவ்களில் வேர்வை கடல்நீரைப்போல சுரப்பதை பொருட்படுத்தாமல் பொத்திக்கொண்டு இருப்பதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். 

குடும்பம், மதம் மற்றும் சமூக எதிர்பார்ப்புகளின் எடையை சுமந்துகொண்டு, அதிகாரம் அல்லது விடுதலையைத் தேட முயற்சிக்கும் மற்றவர்கள் முந்தானை மற்றும் புர்காக்களுடன் ஒரே மாதிரியாகப் போராடுவதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். வாழ்க்கை கடினமானது, இங்கே நாம் வாழ்கிறோம். இழைகள், துணிகள் மற்றும் வெறும் தோற்றத்தின் மீது முக்கியத்துவம் கொடுத்து, உள்ளே இருக்கும் அதிசயத்தை மறக்கிறோம்.

கட்டளைகளை அணிய வேண்டும், ஆனால் நாம் பாதுகாப்பாக இருக்கிறோமா?

பல வருடங்களாக, அனைத்து தரப்பு பெண்களும் கிளர்ச்சி செய்யாமல் இல்லை. பல்வேறு ப்ராவை எதிர்த்து, நிக்கர் அனுப்பும் அமைப்புகள், இளஞ்சிவப்பு, நீலம் அல்லது வேறுவிதமாக, சமூகக் கட்டளைகளின் முழு முட்டாள்தனத்திற்கு எதிராக அரவணைப்புகள் கொடுத்ததை நான் மிகவும் ரசித்தேன்.

இந்த பாதை அதிர்ச்சி, விமர்சனம், ஏளனம் மற்றும் மனவேதனை ஆகியவற்றால் நிறைந்துள்ளது. இருப்பினும் பெண்கள் சிப்பாய்களாக செயல்படுகிறார்கள். பள்ளிகள், கல்லூரிகள், அலுவலகங்கள், தெருக்களில் கூட ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய அடிப்படை விதிகளை வகுத்து, போதுமான அதிகாரங்கள் செயலில் இறங்கியுள்ளன.

இதில் என்ன முரண்பாடு என்னவென்றால், இந்த நாகரீக கூற்றுகளால்  அனைத்தும் நம்மைப் பாதுகாப்பாகவும், நரகமாகவும் மாற்றியிருந்தால், என் நண்பர்கள், அன்புக்குரியவர்கள் மற்றும் பெண்களுக்குப் பெரும் பாக்கியம் கிடைக்க வேண்டும் என்பதற்காக, நான் என் கைகளை ஒரு நொடியில் மூடிவிடுவேன். துரதிர்ஷ்டவசமாக, அது அப்படியல்ல. இந்தக் கட்டுரையை எழுதுவதைத் தேவையற்றதாக மாற்றும் அளவுக்கு உலகம் மாறிவிட்ட காலம் வரும் வரை, என் வாழ்க்கையையோ அல்லது எனது அலமாரியையோ இயக்குவதில் மக்களுக்கு மகிழ்ச்சியை மறுப்பதில் நான் மகிழ்ச்சியடைகிறேன். அவர்களின் உரிமையையும் நீதியையும் ரத்து செய்ய என் சிரிப்பைப் பயன்படுத்துகிறேன். என்னுடன் சேருங்கள், உலகத்தில் வேடிக்கையைப் பார்ப்போம்!

 பட ஆதாரம்: காக்டெய்ல் படத்தின் ஸ்டில்